Hou je niet van tuinieren? De vraag wordt gesteld door mijn koper als ik met hem naar buiten loop. Zo dan. Deze komt binnen. Hij ziet alleen het kniehoge gras. Ik zie de rozen in knop, de fruitboompjes en de welig tierende weigelia. Dat wat ik plantte en waar ik afscheid van moet nemen. Toch koester ik mijn jonge koper. Die groot en sterk en – hiep hiep hoera - ook nog eens een handige sodemieter is. Precies dat wat mijn te leuke huis zoekt. En broodnodig heeft.
Mijn huis is verkocht. Zeventien bezichtigingen verder. Maar verkocht. Het huis van mijn lief is dat ook. Inmiddels zijn we trots bezitter van het hoge huis aan het water. Waar we als een kip zonder kop rondlopen, zonder enig plan of idee hoe we het gaan inrichten. Wat nemen we mee en wat laten we achter. Het moet ons huis worden en niet het zijne of het mijne. De grote hamvraag is of zijn vleugel mee kan. Ja, dat kan ie. Maar dan moeten we alles om die vleugel heen baseren. Want hij is groot, die vleugel. Misschien dat ie ook kan dienen als boekenkast, eettafel en tv-kast. Nee, hij kan niet op de ruime zolder. Te zwaar, te groot en de raampjes te klein.
Het grote uitruimen van zijn thuis is begonnen. Een thuis dat steeds minder thuis wordt. Waar de emotie tegen de plinten op klotst en waar vriendin en ik schijnbaar stoïcijns de bezem doorhalen. Kasten worden uitgeruimd, laden geleegd en foto’s snel opgeborgen. Tranen vloeien, zweet gutst. Een lach schalt. Het is zwaar. We gummen hun leven uit, alsof dat er niet is geweest. Schuldgevoelens overheersen met toch ook nog dat beetje schele jaloezie. Want hoe blij staan ze overal samen op de foto. Eerlijk is vals en ik ben eerlijk. En nu dus ook nog vals.
Reactie plaatsen
Reacties